Gisteren ontmoette ik onverwachts Esther. Ik kwam een restaurant uit en zag haar op het terras aan een tafeltje zitten met vrienden. Ze is een leuke, charmante vrouw. Hartelijk en gastvrij. Haar begroeting was dan ook allerhartelijkst toen ze me zag, ondanks dat we elkaar al een jaar of twee niet gezien of gesproken hadden.

Esther is al langer gescheiden; een scheiding die haar zeer heeft aangegrepen. En jaar of twee geleden heeft ze getwijfeld of zij opnieuw op zoek wilde gaan naar een partner. Ze wist niet zo goed hoe ze dat aan moest pakken. Heeft toen mijn boek gelezen, vond dat heel interessant en liet me weten na te denken of ze daar een vervolg aan wilde geven. En zoals dat vaker gaat als iemand zoiets zegt (je voelt ‘m al aankomen): ze heeft nooit meer iets laten horen.

En dat is iets dat ik singles vaker zie doen. Iets terzijde leggen ‘voor later’, ‘voor op een geschikter moment’, ‘voor als ik eraan toe ben’. Daar hebben ze ook alle recht toe. Vaak leidt het echter tot afstel.

 

Wat vertelt dat je?

Wat ze niet altijd weten of herkennen, is dat dat zinnetje wordt ingegeven door iets dat dieper zit, een emotie waarmee ze moeite hebben. Waar ze niet zo goed mee kunnen omgaan. Soms is het angst om afgewezen te worden, bang zijn om weer een verlies mee te moeten maken, onzekerheid over zichzelf (ik ben te oud, te dik, te dun, te saai, te slim, te druk,  ….. et cetera) of wat dan ook. En het is juist dat wat me zo raakt. Want het houdt ze onnodig af van de liefde in hun leven.

Hoe groot de angst ook is, hoe bang je ook bent, hoe groot je onzekerheid ook is, die is het nooit waard om de deuren en ramen maar te sluiten. Want die angst en onzekerheid wordt er niet minder door, gaat je soms zelfs ook op andere vlakken in je leven parten spelen. En dan wordt het nog stiller, minder leuk of eenzamer…

Zelfs degenen die ooit dachten dat het beter was om maar geen nieuwe poging meer te wagen, ontdekten dat ze zelf hun nieuwe ‘gevangenis’ creëerden. Want de enige weg is niet jezelf terugtrekken, maar om jezelf toch net één klein stapje te laten zetten naar dat nieuwe. Dat stapje mag ieniemienie klein zijn; moet het soms ook zijn als je gevoel erover je zo overweldigt. Het kan je zelfs helpen als het klein is. Gewoon om je weer het gevoel te geven dat het weliswaar spannend is, maar er geen grote rampen gebeuren. Dat het je iets gebracht heeft waar je trots op kunt zijn of blij mee bent. Simpelweg omdat je het toch maar mooi gedaan hebt; jezelf overwonnen hebt.

Je denkt nu vast: ‘ja, Denise, dat klinkt simpel, maar zo makkelijk is het niet.’ Dat realiseer ik me heel goed. En in al die jaren dat ik singles begeleid, heb ik natuurlijk menige single een wat langere aanloop zien nemen en die respecteer ik. Des te ontroerender is het als ik ze dan door een paar coachingssessies toch die beweging zie maken, die de verandering brengt.

 

Toen ik afscheid nam van Esther zei ze tegen me: ‘Ik bel je van de week. Ga het nu echt doen.’ Ik laat me verrassen en hoop dat ik haar bij de voor haar zo spannende stap mag gaan begeleiden. Ik gun het haar dat ze met z’n vieren op dat terras kunnen bijpraten.

 

Welke eerste, kleine stap ga jij zetten om toch datgene te bereiken wat je wel graag wilt, maar nog steeds niet echt durft of nog te spannend vindt?

 

Wil je liever die stap samen zetten met iemand die je daarin professioneel kan begeleiden, stuur me dan een mail of vraag het gratis Strategie-gesprek aan. Dan bespreken we samen hoe we daaraan vorm kunnen geven.